Wykaz zbiorowisk

Ze względów na zróżnicowanie, bogactwo gatunkowe oraz szczególną rolą jaką odgrywają lądowe ekosystemy nieleśne (stanowiska gatunków rzadkich i chronionych, ostoja fauny, walory krajobrazowe), stanowią one jeden z najcenniejszych elementów przyrody Wolińskiego Parku Narodowego. Ekosystemy nieleśne w Wolińskim Parku Narodowym zajmują 1607,46 ha (14.7% pow. Parku) – największy zwarty ich kompleks występuje w obszarze delty Świny.

Geneza powstania

Pod względem genezy powstania oraz aktualnego charakteru tych ekosystemów można podzielić je na :Naturalne podlegające wyłącznie procesom naturalnej sukcesji i dzięki naturalnym procesom utrzymywane (abrazja, zalewy) Zaliczają się do nich: ekosystemy klifów nadmorskich i nadzalewowych, zbiorowiska psammofitów (roślin podłoży piaszczystych) plaż i wydm, większość szuwarów oraz fragmenty ziołorośli i muraw ciepłolubnych. Antropogeniczne, które powstały w wyniku działalności człowieka

Rozmieszczenie

Rozmieszczenie powierzchni, na których występują ekosystemy nieleśne jest bardzo nieregularne i specyficzne. Zdecydowanie częściej zbiorowiska nieleśne występują w części południowej i zachodniej Parku oraz przy północnej granicy lądu, zaś tylko sporadycznie występują one w centralnej, leśnej części wyspy, gdzie ich występowanie związane jest z powierzchniami dawnych upraw rolnych czy starych poletek łowieckich. Największe kompleksy lądowych

Wartości przyrodnicze

Ekosystemy nieleśne stanowią jedne z najcenniejszych pod względem przyrodniczym obszarów Wolińskiego Parku Narodowego. Dzięki nim Park odznacza się dużą różnorodnością szaty roślinnej, a w konsekwencji całości przyrody, co ma szczególne znaczenie w ochronie “in situ” szeregu gatunków rzadkich flory i fauny. Do podstawowych walorów szaty roślinności nieleśnej zaliczyć trzeba następujące: Różnorodność i bogactwo gatunkowe Dzięki

Zagrożenia-procesy

Zagrożenia dla istnienia lądowych ekosystemów nieleśnych wynikają przede wszystkim z: 1. Naturalnych, spontanicznych procesów przyrodniczych Odnosi się to zwłaszcza do kilku antropogenicznych, półnaturalnych zbiorowisk, których trwanie jest związane z określonym sposobem użytkowania terenu. W związku z jego zanikiem lub całkowitym porzuceniem (ekstensywne rolnictwo) następuje inicjacja procesów sukcesji wtórnej, która prowadzi do przekształcania się płatów roślinności,

Ochrona

W oparciu o walory przyrodnicze, zachodzące procesy oraz aktualny stan zachowania, wyróżniono strefy funkcjonalne wraz z przyporządkowanymi działaniami ochronnymi w zakresie zadań szczegółowych. Najcenniejsze powierzchnie roślinności nieleśnej podlegają ochronie ścisłej – obejmuje ona tereny zajęte przez: zbiorowiska inicjalne, murawowe i zaroślowe na klifie nadmorskim i nadzalewowym oraz zbocza Jeziora Turkusowego, enklawy muraw i zarośli w obrębie zbiorowisk

Krowy na wyspy

czyli słów kilka o zabiegach ochrony czynnej w Wolińskim Parku Narodowym na terenie wstecznej Delty Świny. Delta Świny to kraina kilkudziesięciu mniejszych i większych podtopionych wysp porośniętych mozaiką szuwarów, łąk oraz zarośli, w której ścierają się wpływy słonych wód Bałtyku oraz wód słodkich Odry wpływających do Zalewu Szczecińskiego. Wyspy w wyniku spiętrzeń wód Zatoki Pomorskiej

Nasze Lasy

Las jest jednym z najbardziej złożonych i skomplikowanych ‘organizmów’ na świecie. Tworzą go nie tylko postrzegane jako dominujące w nim rośliny – szczególnie drzewa, ale ogromna ilość wzajemnie powiązanych ze sobą gatunków bakterii, glonów, grzybów, owadów, ptaków i ssaków. Wszystkie organizmy wzajemnie oddziałują na siebie i swoje siedlisko (gleba, woda, klimat) i współtworzą ekosystem potocznie

Historia

Wykształcenie się zbiorowisk leśnych we współczesnej historii wyspy Wolin rozpoczyna się około 9 -10000 lat B.P. – kiedy to lądolód odsunął się na północ współczesnej Skandynawii. Wówczas na obszarze wyspy Wolin rozpoczyna się rozwój pionierskich lasów o charakterze tajgi, zajmujących miejsce ustępujących zbiorowisk tundrowych. Trwające jednocześnie procesy modelowania reliefu południowych brzegów Bałtyku, zmieniają lokalne warunki

Leśne zbiorowiska roślinne

W lasach Wolińskiego Parku Narodowego wyróżniono dotychczas 15 zespołów roślinnych, z których 6 odgrywa dominującą rolę (powierzchniowo i ekologicznie). Buczyny kwaśna buczyna Luzulo pilosae-Fagetum zespół dominujący powierzchniowo podzespół typowy: Luzulo pilosae-Fagetum typicum podzespół zboczowy: Luzulo pilosae-Fagetum dicranerosum buczyna żyzna Galio odoratum-Fagetum zespół powierzchniowo ważny storczykowa buczyna wolińska Carici-Fagetum balticum bardzo ważne priorytetowe siedlisko Mieszane kwaśne