Nasze Lasy

Las jest jednym z najbardziej złożonych i skomplikowanych ‘organizmów’ na świecie. Tworzą go nie tylko postrzegane jako dominujące w nim rośliny – szczególnie drzewa, ale ogromna ilość wzajemnie powiązanych ze sobą gatunków bakterii, glonów, grzybów, owadów, ptaków i ssaków. Wszystkie organizmy wzajemnie oddziałują na siebie i swoje siedlisko (gleba, woda, klimat) i współtworzą ekosystem potocznie

Historia

Wykształcenie się zbiorowisk leśnych we współczesnej historii wyspy Wolin rozpoczyna się około 9 -10000 lat B.P. – kiedy to lądolód odsunął się na północ współczesnej Skandynawii. Wówczas na obszarze wyspy Wolin rozpoczyna się rozwój pionierskich lasów o charakterze tajgi, zajmujących miejsce ustępujących zbiorowisk tundrowych. Trwające jednocześnie procesy modelowania reliefu południowych brzegów Bałtyku, zmieniają lokalne warunki

Leśne zbiorowiska roślinne

W lasach Wolińskiego Parku Narodowego wyróżniono dotychczas 15 zespołów roślinnych, z których 6 odgrywa dominującą rolę (powierzchniowo i ekologicznie). Buczyny kwaśna buczyna Luzulo pilosae-Fagetum zespół dominujący powierzchniowo podzespół typowy: Luzulo pilosae-Fagetum typicum podzespół zboczowy: Luzulo pilosae-Fagetum dicranerosum buczyna żyzna Galio odoratum-Fagetum zespół powierzchniowo ważny storczykowa buczyna wolińska Carici-Fagetum balticum bardzo ważne priorytetowe siedlisko Mieszane kwaśne

Gleby

Wszystkie gleby na obszarze leśnym Wolińskiego Park Narodowego są stosunkowo młodymi glebami, których formowanie rozpoczęło się po ustąpieniu ostatniego zlodowacenia, a więc około 10 -11000 lat temu. Duże zróżnicowanie geomorfologiczne wyspy Wolin (wystawa i rzeźba zboczy morenowych, duża przepuszczalność osadów morenowych), specyficzne i zróżnicowane oddziaływanie czynników glebotwórczych (w tym szczególnie wpływ wód otaczających wyspę) oraz

Statystyka

Powierzchnia lasów 4491.30 ha 100 % Powierzchnia lasów wyłączonych z zabiegów ochronnych 1221.97 ha 26.29% Powierzchnia lasów zniekształconych gospodarką człowieka 3426.56 ha 73.71% Powierzchnia lasów na gruntach porolnych w I pokoleniu 110.88 ha 2.39 % Powierzchnia drzewostanów II piętrowych 832.28 ha 17.9 % Średni wiek (w roku 1998) 112 lat Średnia zasobność na 1 ha

Ochrona lasów

1. Przebudowa drzewostanów zniekształconych i zbiorowisk zastępczych Blisko 2/3 powierzchni lasów w przeszłości zniekształcone zostało przez gospodarkę człowieka, dla przyspieszenia przemian oraz ochronę negatywnie modelowanych procesów glebowych poddane jest zabiegom przebudowy składu i struktury drzewostanów. Na około 200 ha (zbiorowiska zdegradowane na gruntach porolnych) zabiegi te są intensywne i stosuje się sztuczne wprowadzanie gatunków zgodnych

Zagrożenia lasów

Abiotyczne Przede wszystkim lasy Parku narażone są na działanie naturalnego czynnika, jakim są sztormowe wiatry. Zagrożenia, jakie one ze sobą niosą dotyczą głównie drzewostanów na gruntach porolnych, oraz w mniej eksponowanych obszarach. Inne czynniki – jak okiść, śniegi, opady ze względu na swoją sporadyczność i niewielki zasięg nie odgrywają większej roli w życiu lasów. Biotyczne

Naj…

Najstarsze drzewostany to: Najstarszy drzewostan dębowy – na terenie Obwodu Ochronnego Wisełka – wiek 353 lat Najstarsza buczyna – na terenie Obwodu Ochronnego Wicko – wiek 212 lat (119c) Najstarszy drzewostan sosnowy na terenie OO.Międzyzdroje – wiek 220 lat. (62n) Najwięcej drewna na 1 hektarze – 864m3 zaewidencjonowano na terenie OO.Warnowo – w drzewostanie 120-letniej

Łęg wiązowo-fiołkowy

Ficario – ulmetum campestris Ten bardzo ciekawy leśny zespół roślinny pomimo nazwania łęgiem nie występuje na obszarach zalewanych przez wodę. Zajmuje on strome zbocza klifów w okolicy Lubinia, gdzie tworzy bardzo zwarte, ciemne lasy o specyficznym charakterze i klimacie. Charakterystycznym jest liczne występowanie bluszczu (Hedera helix) pokrywającego zwartym łanem dno lasu czy bardzo licznego fiołka

Ols porzeczkowy

Ribeso nigri-Alnetum ten las występujący na glebach bagiennych często okresowo zalewanych wodą tworzy prawie wyłącznie olsza czarna (Alnus glutinosa). Charakterystycznym jest występowanie w warstwie podszytu porzeczki czarnej (Ribes nigrum). Największe powierzchnie olsu znajdują się na Mierzei Przytorskiej – w północnej części Drożkowych Łąk oraz nad brzegami jezior koło Warnowa. Są to na ogół lasy młode