Wszystkie gleby na obszarze leśnym Wolińskiego Park Narodowego są stosunkowo młodymi glebami, których formowanie rozpoczęło się po ustąpieniu ostatniego zlodowacenia, a więc około 10 -11000 lat temu. Duże zróżnicowanie geomorfologiczne wyspy Wolin (wystawa i rzeźba zboczy morenowych, duża przepuszczalność osadów morenowych), specyficzne i zróżnicowane oddziaływanie czynników glebotwórczych (w tym szczególnie wpływ wód otaczających wyspę) oraz wpływ przeszłej gospodarki człowieka na kierunek procesów glebowych, doprowadziło do wykształcenia się bogatej mozaiki gleb. Jest to jeden z argumentów potwierdzających odrębność środowiskową wyspy Wolin. Aktualnie wyróżniono w granicach Parku 21 podstawowych jednostek – podtypów gleb. Wśród nich dominującym są:
- gleby bielicowe słabo wykształcone (głównie na terenie OO.Wisełka)
- gleby bielicowe właściwe (głównie na terenie OO.Warnowo)
- bielice (głównie na terenie OO.Międzyzdroje i OO.Wicko)
- gleby rdzawe (głównie na terenie OO.Wapnica i OO.Wicko)
- gleby hydrogeniczne (głównie na terenie lądowym OO.Wodnego, okolice jezior warnowskich)
Spośród innych, większe płaty zajmują gleby brunatne związane z gliniastymi wierzchowinami wzniesień morenowych. Jako wyjątkową i unikalna w skali całego basenu Morza Bałtyckiego, trzeba wymienić glebę o nazwie – naspa przyklifowa. Występuje ona wyłącznie na wierzchowinie wysokich klifów, wąskim 30 – 150 metrowym pasem. Gleba ta powstaje w wyniku przemiennego osadzania się materiału organicznego (opad liści, martwe części roślin runa) i materiału mineralnego, nawiewanego z powierzchni klifów przez silne wiatry w głąb lasu. W ten sposób powstaje zasobna w związki wapnia gleba o charakterystycznej warstwowej budowie, w oparciu o którą, rozwija się specyficzna wolińska buczyna storczykowa.