Żaba śmieszka (Rana ridibunda) to największa i najokazalsza z polskich żab. Długość ciała tego gatunku dochodzi nawet do 17 cm, w Polsce jednak notowano dotąd osobniki znacznie mniejsze. Chociaż zewnętrznie jest bardzo podobna do żaby wodnej, różni się od niej znacznie masywniejszą i cięższą budową ciała oraz charakterystyczną chropowatą skórą grzbietu, pokrytą dosyć dużymi brodawkami. Po bokach grzbietu bardzo dobrze zaznaczone są u niej fałdy grzbietowe. Ze snu zimowego budzi się żaba śmieszka w końcu marca, zaś okres godowy rozpoczyna nieco wcześniej niż żaba wodna. W tym okresie samce intensywnie odzywają się donośnym śmiejącym głosem. Często żaba śmieszka krzyżuje się z żabą jeziorkową lub wodną. Kijanki osiągają duże rozmiary. Przeobrażają się one po okresie 100 dni. Żaba śmieszka jest mieszkańcem dużych zbiorników wodnych: jezior, głębszych stawów czy starorzeczy. Nie zaobserwowano wędrówek osobników tego gatunku. W sen zimowy zapada często już we wrześniu lub na początku października. Żaba śmieszka żyje w prawie całej Europie, lecz szczególnie liczna jest na terenach południowych i południowo-wschodnich. Rzadko występuje w górach, jednak okazyjnie znajdowano ten gatunek na Kaukazie. Na terenie WPN można spotkać ją w wodach przybrzeżnych Zalewu Szczecińskiego.
Żaba wodna (Rana esculenta) Grzbietowa strona ciała żaby wodnej ma kolor trawiastozielony, środkiem przebiega jasna linia. Brzuszna strona ciała jest biaława, zazwyczaj szaro plamista. Gatunek ten wykazuje typowo dzienną aktywność. Żaba wodna jest dużym, krępym płazem, dorasta do 10-12 cm długości. W okresie godowym u samców rozwijają się modzele godowe czyli czarne zgrubienia na palcach przednich kończyn oraz parzyste rezonatory – duże, błoniaste, szare worki głosowe. Gody u tego gatunku żaby przypadają na maj i czerwiec. Przy ciepłej pogodzie samce chóralnie “śpiewają”, zarówno w dzień, jak i w nocy. Złączone pary opadają na dno zbiornika, gdzie samice składają skrzek porcjami, przyklejając go do roślin wodnych. Często krzyżuje się z żabą śmieszką. Po jakimś czasie pakiety skrzeku wypływają na powierzchnię wody. Dorosłe osobniki zimują wyłącznie na dnie wód płynących, młode zaś na lądzie. Żaby wodne odżywiają się głównie owadami, takimi jak: muchówki, żądłówki, ważki oraz chrząszcze, ponadto zjadają dżdżownice, pajęczaki i ślimaki. Duże osobniki zjadają także większe zwierzęta, np. turkucie podjadki, drobne ryby karpiowate, dorosłe traszki, inne żaby (również własnego gatunku), jaszczurki, młode padalce i węże, ryjówki, a nawet pisklęta ptaków. Na terenie WPN występuje w jeziorach warnowskich i w Zalewie Szczecińskim.
Żaba trawna (Rana temporaria) Żaba trawna jest najpospolitszym przedstawicielem żyjących u nas tzw. żab brunatnych. Ciało ma wydłużone, krępe, pysk szeroki, lecz ostrzej zakończony. Nogi tylne są długie, mocne, zdolne do wykonywania dalekich skoków. Błony pływne spinające palce tylnych nóg są słabo rozwinięte. Długość ciała dorosłych okazów dochodzi do 10 cm. Ubarwienie tego gatunku jest brunatne, bardzo zmienne. Ma on ogromną zdolność przystosowywania swego ubarwienia do środowiska. Pod tym względem żabę trawną przewyższa tylko rzekotka. Charakterystyczną cechą żaby trawnej jest występowanie ciemnej, brunatnej plamy skroniowej. Skóra żaby trawnej jest zawsze gładka. W okresie godowym podgardle samca przybiera niekiedy barwę bladoniebieską. Jest to gatunek żyjący głównie na lądzie, bardzo odporny na chłody i złe warunki atmosferyczne. Życie aktywne rozpoczyna już w początkach marca, rzadziej w początkach kwietnia. Samica składa skrzek w postaci dużych buł, bez staranniejszego wyboru miejsca. Buły takie pływają zwykle na powierzchni płytkiej wody. Przeobrażenie kijanek przebiega podobnie jak u innych żab, a w górach obserwowano zimowanie kijanek. Natychmiast po łączeniu par i złożeniu skrzeku żaba trawna opuszcza wodę i aż do późnej jesieni żyje na lądzie. Przebywa ona w najrozmaitszych środowiskach, wykazując wielkie zdolności przystosowawcze. I tak najczęściej w lasach liściastych, parkach i zespołach starodrzewi o wilgotnym podłożu. Występuje też na polach uprawnych i łąkach oraz wśród zarośli i kamieni na zboczach jarów i wzgórz. Poluje głównie o zmroku lub w czasie deszczu. Teren rozsiedlenia tej żaby jest ogromny. Na wschodzie spotyka się ją aż po Wyspy Japońskie. W całej Polsce żaba trawna jest pospolita. Jest to gatunek stary, który rozprzestrzenił się u nas prawdopodobnie w epoce lodowcowej. W parku jest gatunkiem często spotykanym, goduje w jeziorach warnowskich i Zalewie Szczecińskim.
Żaba moczarowa (Rana arvalis) Ciało żaby moczarowej jest wysmukłe. Posiada ostro zakończony pysk. Na ciele widoczne są wysokie fałdy grzbietowe o jasnym zabarwieniu, obrzeżone od zewnątrz czarną obwódką. Wzdłuż grzbietu przebiega jasna pręga. Ubarwienie zasadnicze powierzchni ciała jest brązowe, zmienne. W okresie godowym całe ciało samców pokrywa się intensywnie niebieskim, modrym nalotem. Żaba moczarowa rozpoczyna życie aktywne w marcu, a gody w końcu tego miesiąca lub w kwietniu. Samica składa jaja wśród roślin przybrzeżnych. Przeobrażenie kijanek następuje po okresie 50-120 dni. Po zakończeniu godów żaba moczarowa prowadzi lądowy tryb życia. Występuje najczęściej na łąkach, torfowiskach, bagnach, natomiast unika miejsc silnie zadrzewionych. Nie występuje nigdy wśród pól. Żaba moczarowa jest pospolita w całej nizinnej Polsce. Jej okazy pochodzące z różnych okolic naszego kraju wykazują duże różnice lokalne w ubarwieniu. W parku występuje w okolicy jezior warnowskich i na Drożkowych Łąkach.
Kumak nizinny (Bombina bombina) Kumak nizinny przypomina wyglądem niewielką ropuchę, lecz o delikatniejszej budowie ciała. Skóra jego jest chropowata, pokryta okrągłymi, drobnymi brodawkami. Ubarwienie grzbietu jest ciemne, brunatne, oliwkowe, rzadko z odcieniem zielonym, pokryte ciemnymi plamami. Spód ciała jest niebieskawy, niekiedy prawie granatowy, upstrzony dużymi, nieregularnymi, jaskrawymi plamami. Długość dorosłych osobników dochodzi do 5 cm. Palce tylnych nóg spięte są błoną pławną. Samiec w porze godowej ma na przedramieniu przednich nóg wyraźne modzele godowe. Kumaki są silnie związane z wodą. Spotyka się je w dużych stawach rybnych jak i niewielkich gliniankach. Na wiosnę pojawiają się w końcu marca lub kwietnia, w zależności od temperatury. Na początek godów duży wpływ mają opady atmosferyczne. W czasie godów wydaje charakterystyczny kumkający głos. Skrzek składają samice kumaków w postaci małych kłębów, zawierających do kilkudziesięciu jaj, umieszczając je na roślinach lub na dnie zbiornika wodnego. Pokarm kumaków stanowi drobna fauna wodna oraz na lądzie owady, a także ślimaki i pierścienice. Sen zimowy spędzają na lądzie gromadnie, w towarzystwie innych płazów. Kumak nizinny, zwany również ognistym, zamieszkuje znaczną część Europy. Jego wschodnia granica rozsiedlenia opiera się na Uralu, północna przebiega w południowej Szwecji. Kumak nizinny jest mieszkańcem nizin, w górach może jednak występować do wysokości 300 m npm. W całej nizinnej Polsce jest pospolity. W Wolińskim Parku Narodowym jego godowiska utrzymują się w okolicy jezior warnowskich.
Grzebiuszka ziemna (Pelobates fuscus) Grzebiuszka jest niedużym płazem mierzącym około 8 cm długości, o stosunkowo dużej głowie i krępej budowie ciała. Pokryta jest gładką, cienką skórą, pozbawioną chropowatych, szorstkich gruczołów. Posiada natomiast rozmieszczone głęboko w skórze gruczoły, które przy podrażnieniu wydzielają w samoobronie substancję o zapachu czosnku, stąd też bywa czasem nazywana żabą czosnkową. Grzebiuszka jako jedyny z naszych płazów posiada pionową źrenicę oka. Charakterystyczne są również silnie wykształcone modzele piętowe (jasnożółte lub jasnobrązowe zgrubienia na zewnętrznej powierzchni pięt), dzięki którym grzebiuszka sprawnie zakopuje się w ziemi. Ubarwienie grzebiuszki wykazuje dużą zmienność, ogólnie jednak strona grzbietowa przybiera kolor żółtoszary z dużymi, nieregularnymi plamami koloru ciemno-brązowego, brzuszna zaś ubarwiona jest kremowo. U samców brak jest rezonatorów i modzeli godowych, występuje jedynie owalny gruczoł na zewnętrznej stronie przedramienia. Ze snu zimowego grzebiuszka budzi się w marcu lub na początku kwietnia. Na miejsce rozrodu wędruje nocą, przy czym, jeśli temperatura powietrza spadnie do 0oC, wędrówka zostaje zahamowana. Gody odbywają się w zbiornikach wodnych od marca do maja. Samce nawołują samice wydając pod wodą słabo słyszalne dźwięki. Godujące grzebiuszki są bardzo skryte – zarówno przed połączeniem się w pary, jak i potem przebywają na dnie stawu. Rzeczą u płazów niezwykłą jest to, że głosy godowe wydają zarówno samce jak i samice. Skrzek w postaci skręconych rulonów długości od 0,4 do około 1 metra i grubości około 2 cm, przyczepiany jest do roślin wodnych, a czasem umieszczany bezpośrednio na dnie zbiornika. Jaja są z jednej strony ciemnopopielate, z drugiej jasnokremowe. Kijanki grzebiuszki są największymi spośród kijanek naszych płazów – osiągają długość 10-18 cm, choć po przeobrażeniu młode grzebiuszki mierzą jedynie 3-4 cm. Grzebiuszka zimuje na lądzie w wykopanej przez siebie norce. Dojrzałość płciową osiąga po 2-4 latach, żyje do 11 lat. Pożywieniem grzebiuszki w okresie larwalnym są drobne, żywe i martwe zwierzęta, potem zaś poluje na dżdżownice, pająki i owady (w tym na stonkę ziemniaczaną). Naturalnymi wrogami grzebiuszki są głównie: niektóre sowy, myszołów, lis i jeż. W Parku występuje na Mierzei Przytorskiej i na wschód od miejscowości Wisełka, w widnych lasach na piaszczystych glebach.
Rzekotka drzewna (Hyla arborea) Rzekotka drzewna jest jedynym żyjącym w Europie przedstawicielem wielkiej rodziny żab drzewnych, występujących licznie w puszczach tropikalnych. Jest to niewielki płaz, dochodzący wyjątkowo do 5 cm długości, o kształtnej, lekko wydłużonej budowie ciała. Nogi rzekotki mają długie palce, zakończone, buławkowatymi przylgami służącymi jej do utrzymywania się na gładkiej powierzchni liści. Nogi tylne są długie. Oczy duże, wyłupiaste. Mają one charakterystyczne złotawe zabarwienie tęczówki. Skóra rzekotki jest na grzbiecie gładka, lśniąca i delikatna, na brzuchu i na bokach nieznacznie chropowata. Zasadniczym kolorem grzbietu jest zieleń, jednakże dzięki dużej zdolności do zmiany ubarwienia może ona, w zależności od podłoża, pory roku, a nawet wilgotności, przybierać najrozmaitsze odcienie, od bardzo ciemnego po żółty. Samiec różni się od samicy ciemniejszym podgardlem. Ze snu zimowego budzi się rzekotka w kwietniu – gody zaczyna w początkach maja. Samica składa skrzek w postaci kłębków zawierających od 800 do 1000 żółtawych jajeczek, osłoniętych galaretowatą otoczką. Kijanki tego gatunku mają kolor żółtawoliwkowy i dorastają do 5 cm długości. Okres rozwoju i przeobrażenia trwa około 90 dni. Po krótkim pobycie w wodzie, w okresie godowym rzekotki prowadzą tryb życia lądowy. Żyją głównie na drzewach i krzewach o szerokich liściach, rzadziej spotyka się je na szerokolistnych roślinach łykowych. Pokarm rzekotki stanowią owady, które łowi nadzwyczaj sprawnie i szybko, wykonując przy tym błyskawiczne ruchy i skoki. Chociaż jest ona płazem dość pospolitym, trudno ją jednak dostrzec, z powodu doskonałej barwy maskującej. Rzekotka zamieszkuje całą Europę środkową i południową, północno-zachodnią Afrykę oraz Małą Azję. Na północy dociera do południowej Szwecji, na wschodzie do Krymu i Kaukazu. W Polsce rzekotka jest dość pospolita, lecz bynajmniej nie częsta. Preferuje drzewostany liściaste i gęsto podszyte. Jej donośny godowy głos słychać wiosną w okolicy jezior warnowskich i Mierzei Przytorskiej.