Wątrobowce Wolińskiego Parku Narodowego nie były przedmiotem oddzielnego opracowania. Dane na ten temat zostały ujęte w zbiorczym opracowaniu flory wątrobowców wysp Wolin i Uznamu po badaniach w latach 1953- 1965. Z tego terytorium znanych jest 81 gatunków. Występują one głównie w lasach (bukowych, sosnowych, i mieszanych). Najbardziej interesująca flora została znaleziona w borach sosnowych na wydmach (bory bażynowe). Występuje tu gatunek borealny Barbilophozia barbata wraz z Ptilidium ciliare. Na półwyspie Przytór został znaleziony na jednym stanowisku gatunek Ortocaulis kunzeanus. Na nagiej glebie rosną tutaj gatunki borealne i borealno- górskie jak: Lophozia ventricosa, Barbilophozia hatcheri razem z Cepahaloziellas rubella i C. starkei, Isopaches bicrenatus, Lophozia excisa. W tym typie lasu niezwykle rzadkie są gatunki epifityczne. Jedynym epifitycznym gatunkiem jest tu Ptilidium pulcherrimum, zaś na rozkładającym się drewnie pospolicie występuje Lophocolea heterophylla zaś bardzo rzadko Nowellia curvifolia. Flora wątrobowców lasów liściastych jest bogata, lecz dość zwyczajna. Praktycznie nie ma warstwy mszystej w tym typie lasu. Na florę epifityczną zaś składają się przeważnie pospolite gatunki jak: Frullania dilatata, Metzgeria furcata, Radula complanata, Madotheca platyphylla. Jedynym rzadkim gatunkiem była Metzgeria fruticulosa znaleziona na buku w lesie bukowo- dębowym w okolicach Wisełki. Wątrobowce porastające nagą glebę w lasach liściastych to najczęściej: Lophocolea heterophylla, Lepidozia reptans, a na bardziej suchych miejscach Cephaloziella starkei oraz C. rubella. Na bardziej lub mniej pionowych miejscach po obu stronach dróg oraz przy ścieżkach występuje rodzaj Calypogeias (C. muelleriana, C. neesiana, C. meylanii, C. fissa) oraz Cephalozia bicuspidata.
Na wyspach brak jest dobrze zachowanych torfowisk, są one mniej lub bardziej zniszczone przez działalność ludzką. Na fragmentach zachowanych do dziś rosną: Odontoschisma spagni, Microlepidozia setacea, Cephalozia connivens, Cladopodiella fluitans, Cephaloziella elachista, Calypogeia sphagnicola. Jednym z najciekawszych gatunków wątrobowców na Wolinie jest Leiocolea badensis znaleziona przez jednego z pierwszych badaczy wątrobowców J. Winkelmanna w 1888r. gatunku wapieniolubnego i górskiego, który występuje w kopalni kredy w Wapnicy do dnia dzisiejszego.
Pod względem fitogeograficznym najważniejsze są grupy atlantyckich (sub- i euatlantyckich) i borealnych gatunków.
Do euatlantyckich gatunków należą: Metzgeria fruticulosa, Diplophyllum albicans, Scapania compacta, Calypogeia fissa.
Subatlantyckie gatunki są bardziej liczne: Mursupella funckii, Plectocolea hyalina, Riccardia sinuata, Caphaloziella elachista, Cepahalozia connivens, Odontoschisma shagni, Microlepidozia setacea, Scapania nemorosa, Bazzania trilobata. Ogólnie gatunki atlantyckie rosną na wyspach Wolin i Uznam na torfowiskach, a lasach liściastych i mieszanych.
Kolejna grupa to gatunki borealne i borealno- górskie. Do borealnych, które są względnie częste w regionach nizin środkowoeuropejskich (szczególnie na wybrzeżach mórz) oraz rzadko pojawiają się w środkowoeuropejskich górach, należą: Cladopodiella fluitans, Orthocaulis kunzeanus, Mylia anomala. Do borealno – górskich, które są częstsze w środkowoeuropejskich górach niż na nizinach, należą: Lophozia ventricosa, Barbilophozia hatcherii, B. barbata, Ptilidium ciliare, Pellia neesiana, Nowellia curvifolia, Lophozia incisa, Scapania undulata. Ogólnie gatunki borealne na obu wyspach rosną na torfowiskach oraz w borach sosnowych (szczególnie w borach bażynowych). W zielniku J. Winkelmanna, jednego z pierwszych badaczy wątrobowców w tym regionie, który znajdował się w Herbarium Katedry Taksonomii Eksperymentalnej Uniwersytetu A. Mickiewicza w Poznaniu określono wiele gatunków, których odnalezienie nie zostało opublikowane. Około 20 z tych gatunków nie udało się odnaleźć w czasie badań Szweykowskiego i Koźlickiej (1953-1965).
Opracowała: mgr Iwona Kamińska, na podstawie:
SZWEYKOWSKI J., KOŹLICKA M. 1966 ,,Wątrobowce wyspy Wolina i południowo – wschodniego Uznamu ” Badania fizjograficzne nad Polską Zachodnią, Tom XVIII: 155-180, Poznań
Fot.: Wikipedia