Cephalanthero – Fagetum
to trzecia z odmian „wolińskich” buczyn. Występuje najrzadziej, jedynie wzdłuż nadbałtyckich klifów i wyłącznie na unikalnej glebie – naspie przyklifowej. Las ten jest zupełnie odmienny od dwóch pozostałych buczyn – drzewa są na ogół powykrzywiane morskimi wiatrami, a w lesie pomimo pełnego zwarcia koron jest stosunkowo widno, zaś jego runo cechuje wyjątkowe bogactwo. Stwierdzono w nim występowanie ponad 100 gatunków roślin z licznym udziałem storczyków na czele. Współcześnie rośnie w nim aż 7 ich gatunków, w tym jeszcze stosunkowo licznie: buławnik czerwony (Cephalanthera rubra), podkolan biały (Platanthera bifolia), kruszczyk rdzawoczerwony (Epipactis atrorubens) czy gnieźnik leśny (Neotia nidus-avis).
Wszystkie buczyny są lasami najbardziej dynamicznymi – tzn. zwiększają w sposób naturalny swój zasięg na całym Wolinie. Stosunkowo szybko różnicują się pod względem budowy (w tworzących się lukach szybko powstają kępy młodego pokolenia) i nie wymagają one szczególnej pomocy ze strony człowieka. Stąd właśnie ich duży udział w strefach ochrony ścisłej Parku wynoszący blisko 300 ha. Rzeczywisty udział powierzchniowy buczyn wynosi nieco ponad 22% zaś średni wiek to 142 lata.
